Sejauhmanakah maharaja memainkan peranan penting dalam pemerintahan di negara China pada abad ke 16 hingga 20.

            Negara China merupakan Negara yang mengamalkan raja dan monarki mutlak pada abad ke 16 sehingga akhir abad ke 20.  Sistem maharaja yang diamalkan ini memperlihatkan pemerintahan beraja mengikut amalan yang diguna pakai oleh masyarakat China.  Dalam masyarakat China, sistem maharaja menduduki hierarki teratas dalam struktur sosial dan merupakan kuasa penentu dalam pentadbiran kerajaan.

            Institusi beraja memperlihatkan kedudukan maharaja sangat penting dalam masyarakat China, mempunyai kuasa yang cukup besar serta merupakan perlambangan kedudukan kerajaan.  Pegangan konsep beraja ini menjadi penentu kepada maharaja dalam mempertahankan pemerintahannya.

            Kedudukan politik maharaja dilegitimasikan berdasarkan konsep mandate of havenatau mandat dari syurga.  Maharaja dikatakan sebagai wakil dari syurga atau “anak syurga” dan mendapat kuasa spiritual yang tidak terhingga.  Konsep ini juga menjelaskan bahawa maharaja dianugerahkan kuasa memerintah oleh tuhan.  Melalui konsep mandat dari syurga, maharaja menduduki hierarki teratas dalam susunan  masyarakat dan merupakan individu yang paling berkuasa dalam kerajaan.  Maharaja juga dianggap sebagai anak syurga yang diberi mandat untuk memerintah di atas muka bumi.

            Dalam bidang eksekutif, maharaja mempunyai kuasa untuk memutuskan dasar kerajaan, melantik dan melucutkan jawatan pegawai-pegawai kerajaan, serta mengurniakan gelaran.  Maharaja China berkuasa mutlak dalam melantik pegawai-pegawai mentadbir wilayah dan daerah yang menjalankan tugas di bawah arahannya.  Pentadbiran dan pemerintahan maharaja dilaksanakan melalui sistem berpusat, iaitu kuasa pentadbiran pusat berada di tangan maharaja yang seterusnya dipecahkan kepada beberapa unit, iaitu Sekretariat Agung, Majlis Tertinggi (6 Badan Menteri), dan Censorate (Lembaga Penapis).

            Bagi melicinkan pemerintahan, mahajara membahagikan pentadbiran kepada tiga fasa, iaitu pentadbiran awam, pentadbiran ketenteraan, dan pentadbiran tempatan di bawah badan pengawas.  Maharaja dibantu oleh Majlis Tertinggi yang menjadi badan penasihat utama dan terbahagi kepada enam kementerian, iaitu Kementerian Personal, Kementerian Kewangan, Kementerian Adat, Kementerian Perang, Kementerian Keadilan, dan Kementerian Kerja Raya.  Selain itu, demi memastikan amanah dan kesetiaan pembesar, maharaja turut menubuhkan Lembaga Penapis yang bertindak sebagai mata dan telinga kepada maharaja bagi memaklumkan segala aktiviti-aktiviti pembesar China.

            Seterusnya, pada peringkat wilayah pula maharaja Ming membahagikan empayarnya kepada 15 wilayah yang seterusnya dipecahkan kepada unit-unit tempatan yang lebih kecil.  Struktur organisasi pentadbiran pada peringkat wilayah ini diketuai oleh seorang pesuruhjaya yang dibantu oleh dua orang pegawai, iaitu hakim dan komander tentera wilayah.  Maharaja Ming juga menyerahkan urusan pemerintahan wilayahnya kepada pegawai awam, pegawai tentera, dan pegawai pengawas.  Selain itu, pentadbiran pegawai di daerah pula ditadbir urus oleh 6 orang menteri yang terdiri daripada Menteri Personal, Menteri Kewangan, Menteri Adat, Menteri Perang, Menteri Keadilan, dan Menteri Kerja-kerja Awam. Menteri tersebut akan dibantu oleh gabenor bagi setiap daerah, penyelia wilayah dan pegawai-pegawai tempatan.

            Namun begitu, Dinasti Ch’ing memperlihatkan pentadbiran wilayah diketuai oleh gabenor dan dibantu oleh

pegawai daerah yang dilantik oleh maharaja.  Pentadbiran ketenteraan berada di bawah ilmu ketua suruhanjaya tentera  yang mempunyai kuasa kawalan ke atas wilayah tertentu.  Malah, maharaja turut berperanan sebagai ketua tentera bagi seluruh empayarnya.  Hal ini dibuktikan melalui usaha maharaja untuk mempertahankan negara dari serangan luar dan meluaskan empayar pada awal kemunculan Dinasti Ming.

            Seterusnya, pemerintahan maharaja China adalah berkuasa mutlak dalam bidang perundangan.  Antara tugas maharaja ialah menggubal undang-undang, mengendalikan kes rayuan serta memberi pengampunan kepada seseorang yang didapati bersalah.  Sistem perundangan China melaksanakan hukuman secara kolektif dan seseorang itu dianggap bersalah sehingga terbukti dia tidak bersalah.

            Di samping itu juga, maharaja China menguasai segala sumber ekonomi negara seperti pungutan cukai, hasil bumi, perdagangan, dan sebagainya.  Hal ini diperkuatkan lagi dengan pengiktirafan tanah sebagai hak maharaja.  Maharaja memainkan peranan penting dalam urusan dasar luar Negara.  Dasar pemerintahan maharaja ini membawa kepada peluasan perdagangan dan perkembangan ilmu Barat di China.  Ini dapat dilihat melalui dasar keterbukaan semasa Dinasti Ming yang membenarkan kuasa Barat masuk berdagang di China.  Semasa pemerintahan Dinasti Ch’ing, iaitu pada abad ke 19 dan awal abad ke 20, Maharaja China menjalankan dasar tutup pintu atau konsep pengasingan.  Hal ini jelas menunjukkan peranan maharaja dalam menentukan dasar luar  negara.

            Maharaja juga berkuasa dalam bidang keagamaan.  Dalam bidang keagamaan, maharaja merupakan ketua agama dan melantik ketua-ketua agama bagi mengendalikan hal ehwal keagamaan di China.  Baginda juga mengetahui semua upacara pemujaan yang diadakan di dalam negara. 

            Peranan maharaja dalam bidang intelektual pula adalah penaung dalam bidang pembelajaran dan memberi bantuan kewangan kepada golongan intelektual yang terlibat dalam menyelenggarakan serta menerbitkan kitab dan ensiklopedia.  Baginda turut terlibat dalam perkembangan ilmu pengetahuan dengan memberi  ceramah kepada pelajar-pelajar yang menuntut di Kolej Imperial.  Malah, maharaja juga mengarahkan pengendalian peperiksaan awam serta terlibat dalam pemilihan calon dalam peperiksaan awam di peringkat kebangsaan.

            Kesimpulannya, Maharaja China berjaya mengekalkan kedudukan sebagai pemerintah yang  berkuasa sehinggalah kepada Perang Candu Pertama yang menyaksikan kekalahan pihak China dengan British. Keterpaksaan menandatangani perjanjian-perjanjian telah membawa padah kepada sistem kemaharajaan China.  Segala pembaharuan yang dilakukan untuk menaikkan imej kemaharajaan hanya menemui kegagalan dan akhirnya sistem beraja China selama 267 tahun ditumbangkan dalam Revolusi 1911 di China.